Fotograaf Hans Eijkelboom is al zijn hele leven gefascineerd door het begrip identiteit: eerst onderzocht hij hoe verschillend zijn omgeving naar hem keek, maar sinds 1992 trekt hij naar plekken als de Amsterdamse Kalverstraat om opvallende gelijkenissen in trendgevoelige kleding seriematig vast te leggen - de ontroerende poging om zowel onderdeel te zijn van een groep, als je individualiteit te willen benadrukken.

Richard Kofi schildert als kunstenaar West-Afrikaanse goden, geesten of historische figuren, maar is daarnaast ook curator. Jarenlang werkte hij voor het Afrika- en Tropenmuseum en het museum Volkenkunde in Leiden, waar hij zich inzette om deze instellingen inclusiever te maken en te dekoloniseren. Sinds kort werkt hij ook als programmeur bij het Bijlmer Parktheater.

In de video’s van Daan Couzijn spelen 3D-animaties de hoofdrol: vaak naakte mannen, die met hun even herkenbare als wezenloze voorkomen ondersteunen wat de neerslachtige voice-over vertelt. En ook in zijn installaties voert melancholie de boventoon, vormgegeven in een digitale beeldtaal à la Ed Atkins. Hoe verhoudt deze digitale wereld zich tot het fysieke leven?

In haar foto’s en video’s zit Verena Blok haar geportretteerden dicht op de huid, en toont op een zinnelijke manier een wereld vol tegenstellingen. Zo volgde ze twee Poolse bouwvakkers die in West-Europa werken en te maken hebben met vooroordelen, maar zelf ook xenofoob zijn. Hun macho uitspraken worden gedaan op een bont bloemetjesdekbed, en hun onwrikbare lijven zijn de basis voor een onzekere economische positie.

Modeontwerper Duran Lantink wil niks nieuws maken. Althans: niet in de traditionele zin van het woord. Hij knipt afgedankte haute couture van de grote modemerken aan stukken, en maakt er unieke en waardevolle kledingstukken van. Een gesprek over je individualiteit vormgeven en de toekomst van mode.

Voor zijn kunstwerken steekt Jasper Griepink oeroude rituelen in een nieuw jasje, om mensen een dieper contact met anderen en met de natuur te laten ervaren. Daarvoor richt hij vaak een tijdelijke toegewijde ruimte in, zoals een reiki-salon in een galerie of een tent in het bos waar de vrije liefde kan worden bedreven.

Louwrien Wijers is beeldhouwer: vroeger in metaal, tegenwoordig bouwt ze mentale kunstwerken. Ze sprak Andy Warhol en de Dalai Lama, en raakte intensief betrokken bij Joseph Beuys, met wie ze eens is: kunst draait om vrijheid en compassie.

Persijn Broersen en Margit Lukács maken gelaagde videowerken, waarin door middel van videobeelden, animatie en duizenden samengevoegde foto’s een virtuele wereld ontstaat, die laveert tussen echt en niet echt, en origineel en kopie.

Mounir Samuel is politicoloog, schrijver en performer. In alles wat hij maakt, zet hij zich in om een gesprek op gang te brengen dat voorbij vooroordelen en vastomlijnde identiteiten gaat.

Anaïs López werkt als documentair fotograaf voor kranten en tijdschriften, maar laat zich daarbuiten leiden door kleine opvallendheden, die haar een groter avontuur in sleuren - zoals een haas die wacht voor het stoplicht, of een zangvogel meesleurt door de straten van Singapore.

Door TheNk22 - Eigen werk, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=74752414

Architect John Körmeling legt uit dat zijn strakke, slimme, maar ook grappige ontwerpen altijd een probleem moeten oplossen - zelfs als dat probleem een schijnbaar zinloze vraag uit zijn eigen brein is.

Katinka Lampe schildert al zo’n dertig jaar portretten, van kinderen en jongvolwassenen, op groot doek en in olieverf. Waarom blijven het gezicht en het menselijk figuur haar nog steeds boeien?

De korte films van Silvia Martes lijken in eerste instantie realistisch, maar al snel komt er een fantasy-achtig element in naar voren - zoals in haar meest recente film, waar de hoofdpersoon haar hart laat verwijderen, om minder energie te verbruiken en daardoor langer te leven.

In verband met de kerstvakantie een eerder opgenomen interview met fotograaf Maurice van Es: hij legt de details uit het alledaagse leven vast, waar anderen overheen kijken. Bijvoorbeeld de alledaagse omgang met zijn vrienden, of de kleine gebruikssporen waarmee iedere bewoner zich zijn of haar huis toe-eigent.

De objecten die Oscar Peters maakt zijn vaak zowel humoristisch als sinister: denk aan een kettingzaag gemonteerd op een stang, die de kijker met mogelijk gevaar voor eigen leven van dichtbij kan activeren. Of het zelfportret waarop hij als typische redneck is vastgelegd, met een geweer in de hand en de uitstraling van een niet al te snuggere liefhebber van geweld.

De foto’s en films van Kevin Osepa hebben een magische uitstraling, alsof de gefilmde objecten en mensen geladen zijn met een bovennatuurlijke betekenis. Kevins projecten zijn voor een belangrijk deel zelfonderzoek: hoe zijn Afro-Caribische identiteit op Curaçao gevormd is en verandert in een andere context, zoals de Nederlandse, of wat er moet gebeuren om de barbershop als veilige haven voor zwarte heteromannen ook veilig te maken voor zwarte homomannen.

Wafae Ahalouch is begonnen als schilder, maar maakt tegenwoordig ook collages, installaties en video’s. Ze neemt grote thema’s als beginpunt en maakt er werk over dat aantrekt en afstoot, dat herkenbare elementen heeft maar tegelijkertijd vervreemdend werkt.

Domenique Himmelsbach de Vries verzint projecten die hem vragen zich actief met de maatschappij te bemoeien. Door portretten van ongedocumenteerde asielzoekers te verspreiden, mensen een gratis dag hulp aan te bieden, of een monument voor de prima mens op te richten, creëert hij korte interventies die daarna in de maatschappij verder moeten resoneren.

Frederique Pisuisse legt in haar installaties en videowerk de structuur van de kunstwereld bloot. In haar Londense jaren onderzocht ze de schimmige internationale kunsthandel, of nam ze de gezwollen taal van de doornsnee tentoonstellingstekst op de korrel. Maar sinds ze zakelijke Londen voor het ontspannen Amsterdam heeft verruild, is er plek voor spiritualiteit in haar werk.

Jacqueline de Jong bouwt sinds grofweg vijf decennia aan een rijk oeuvre, bestaande uit video’s, performances, objecten maar vooral schilderijen: van expressionistische doeken met monsters en grillige kleurvlakken, tot meer figuratief werk dat kenmerken van pop art heeft. Elvis bijvoorbeeld, of schitterende biljartende mannen, en meer recent zijn er de werken op doek en papier met aardappelen - en ook als object doen die het goed: de met goud omhulde pommes de Jong uit haar Franse tuin kun je om nek hangen als sieraad.