Atousa Bandeh Ghiasabadi vermengde voor de poëtische film The Day I Disappeared de ervaringen van haar eigen vlucht van Iran naar Nederland met dat van anderen, om tot een universeler verhaal over vluchten te komen. Ook in haar latere werk speelt haar geboorteland vaak een rol: in een associatieve video met mijmeringen om er een stuk grond te kopen, of in een schilderij waarin ze zichzelf vastlegt als presentator van het journaal, vanwege de onvermijdelijke vraag om te duiden wat er in Iran gebeurt. Als stadstekenaar van Amsterdam brengt ze situaties van onvrijheid in beeld, terwijl ze aan haar beeldscherm gekluisterd zit om met zorgen en hoop de protesten voor vrijheid te volgen, die op dit moment door dappere Iraanse vrouwen worden gehouden.

Foto: Céline de Jong

In de surrealistische schilderijen van Mirjam Vreeswijk versmelten herkenbare objecten met abstracte kleurvlekken en weidse landschappen. Mirjams beeldtaal lijkt op die van een koortsdroom, waarin beelden en betekenissen in elkaar overgaan en de decoratieve strik ingezet wordt als stil verzet tegen een op efficiëntie en productie gefixeerde maatschappij.

Foto: Marcel Wogram

Het fotografische werk van Jaya Pelupessy draait om reproductieprocessen van beeld. Ze maken je fijntjes duidelijk dat iedere foto een construct is, dat onder invloed van vele randvoorwaardes en keuzes tot stand is gekomen. Jaya kruist bijvoorbeeld het proces van analoge fotografie en zeefdrukkunst, met als resultaat een uniek werk waarvoor een zeefdrukraam - normaal slechts een onzichtbaar hulpmiddel voor eindeloze reproducties - drager van allerlei afbeeldingen is geworden. Of hij plaatst zelfgemaakte vellen en vormen in een analoge camera, waardoor het beeld dat afgedrukt wordt lijkt op een beeld dat normaal uit de digitale beeldbewerking van Photoshop rolt. Alle elementen van het werk, in vorm en betekenis, wijzen op het technische proces dat nodig is voor een afbeelding.

Foto: Jan Stads (pix4profs)

Ralf Kokke schildert zijn eigen versies van mythische figuren, en beelden die uit zijn dromen zijn ontsproten. De mensen en dieren die hij weergeeft lijken vaak te worstelen met hun geschilderde leven, in een sfeer van zowel humor als ongemak - niet toevallig twee belangrijke elementen uit Ralfs naar eigen zeggen neurotische persoonlijkheid.

Giny Vos maakt al drie decennia lichtkunstwerken, waarvan er veel in de openbare ruimte te zien zijn. Ze zijn zorgvuldig ingebed in hun omgeving, maar laten ook altijd een kier open naar een sprookjesachtige wereld: een honderd meter lange oranje en geel gloeiende animatie van stuivend zand in een woestijn onder het station van Apeldoorn, een van kleur verschietende feniks langs de snelweg, of een mysterieuze ‘black box’ en een wirwar van buizen, trapjes en pijpleidingen die licht lekken bij een gebouw van de Belastingdienst.

Foto: Bastiaan van Schip

Anan Striker maakt uiteenlopend werk, dat ontstaat uit een mengsel van spel, muziek, en de liefde voor tekenen, graffiti en typografie. Vaak zijn het grote tekeningen of muurschilderingen in een losse en gefragmenteerde stijl, maar het kan net zo goed een performance zijn waarin de koebel wordt gecombineerd met het geluid uit een drumcomputer, of een potje voetbal waarbij de lijnen tijdens het spel veranderd worden.

Razia Barsatie gebruikt tekeningen, videowerk, beelden van fragiel en doorschijnend tapioca-meel, en sterk geurende kruiden als kerrie en kurkuma om een gevoelswereld te scheppen. Het is haar zorgvuldige manier om onderwerpen bespreekbaar te maken die tot op de dag van vandaag als taboe gelden binnen een strenge Hindoestaans-Surinaamse opvoeding.

Bert Scholten vertaalt oud-Hollandse tradities en geschiedenissen naar installaties en liedjes, die iets vertellen over hoe onze huidige maatschappij is ontstaan. Neem de koekplank, een houten mal waarmee je een koek in een bepaalde vorm bakt. De gewoonte om een koek cadeau te geven die zo is gevormd dat de ontvanger er verhulde kritiek in kan lezen, zoals met ons Sinterklaasgedicht nu, wordt door Bert gevangen in een venijnige song. In zijn werk is ook te zien hoe grote ontwikkelingen in onze geschiedenis effect hadden op het uiterlijk van de koekplank: door mechanisatie is het houtsnijwerk minder karakteristiek en gedefinieerd geworden, en sinds de kolonisatie hebben kruiden en het gebruik van bloem hun intrede gedaan, waardoor de koek is gaan rijzen en er slechts nog contouren van het snijwerk zichtbaar zijn. Al deze beetjes verloren kennis zijn de bouwstenen voor Berts werk.

Het werk van Esmay Groot Koerkamp vindt zijn oorsprong in haar soms overweldigende gevoelswereld. Liefde, onzekerheid, je in eenzaamheid willen terugtrekken: het zijn volgens Esmay universele emoties die alle mensen delen en die een eigen beeldtaal verdienen.

Door het werk van Jos Houweling loopt een rode draad van absurdisme. Van zijn Handige Jongensboek uit 1975, waarin hij door het plaatsen van beelden allerlei curieuze suggesties doet als het castreren van een kat met een soldeerbout, tot collages van voetballers met verwrongen gezichten en getekende ledematen, en meer recent - te volgen op Instagram - collages die Putin moeten dwingen te stoppen met zijn oorlog. Dat absurdisme ook pijn kan doen, bewijst Jos met zijn nieuwste boek De Stem van Loes, waarin hij de schrijnende situaties vangt die hij meemaakt met zijn dementerende vrouw.

Volgende week zijn we terug met de eerste van veertig nieuwe afleveringen! Maar voor het zover is, deelt redacteur van Mister Motley Natasja Wagendorp welke uitzending uit het afgelopen seizoen ze graag nog eens onder de aandacht zou brengen.

Op 3 augustus 2022 beginnen we met een nieuw seizoen van Kunst is Lang. Tot die tijd hoor je iedere week iemands favoriete aflevering, in onze herhalingen onder de noemer De Zomer is Lang. Dit keer de keuze van Maurits de Bruijn, schrijver en redacteur van Mister Motley!

In de vier afleveringen van De Zomer is Lang hoor je de favoriete uitzending van een luisteraar. Perfect om op een strand of park nog eens naar te luisteren, in aanloop naar het nieuwe seizoen dat op 3 augustus 2022 van start gaat. In deze aflevering de keuze van Lieneke Hulshof, die tot een paar maanden geleden als hoofdredacteur van Mister Motley nauw betrokken was bij Kunst is Lang.

Op 3 augustus 2022 is Kunst is Lang terug met een gloednieuw seizoen! In de tussentijd hoor je De Zomer is Lang, waarin de favoriete aflevering van een luisteraar nog eens onder de aandacht wordt gebracht. Te beginnen met kunstjournalist en redacteur van Kunst is Lang Milo Vermeire.

Tanja Smeets transformeert ruimtes met haar sculpturen, die uit hoeken van de kamer komen gekropen, over vloeren verspreid liggen of van plafonds en wanden naar beneden hangen. Het zijn een soort landschappen, bestaande uit een mengeling van bijvoorbeeld grijs vilt in sierlijke patronen, gebreide structuren van wol, en daar tussendoor bollen van samengevoegde bladvangers - plastic frames met pinnetjes die ervoor zorgen dat er geen blad in je regenpijp terecht komt. Tanja’s mooie maar ook onheilspellende figuren lijken onstuitbaar uit te dijen, en ogen zowel organisch als kunstmatig.

Foto: Vesna Faassen

Maika Garnica maakt eigenhandig objecten die het midden houden tussen beelden en instrumenten. Ze zijn vaak van keramiek, en worden door Maika in een performance tot leven gewekt. Door ze te bespelen, ontstaat er een klanklandschap van tot dan toe onbekende geluiden.

Made by Lee Jong Min, ACC Gwangju

Voor de meeste videowerken uit de dertigjarige carrière van Marijke van Warmerdam zijn eenvoudige handelingen in scène gezet, gefilmd en in een loop weergegeven: een douchende man, een jongen die een bal op zijn hoofd balanceert, of een rode koffer die van een besneeuwde heuvel afglijdt. Voor een recente reeks films heeft Marijke minder geënsceneerd en is ze het dagelijks leven in Rome gaan observeren, vanuit de vraag hoe de stad zich verhoudt tot zijn barokke geschiedenis.

De installaties van Simon Wald-Lasowski zijn opgebouwd uit kleurrijke en vaak absurde massa-geproduceerde beelden, die het midden houden tussen prullaria en curiosa. Zijn werken hebben de instant aantrekkingskracht van plastic kinderspeelgoed, maar al snel komt het ongemak om de hoek kijken. Bijvoorbeeld bij Simons bierfontijn, waar dierenbeeldjes die bedoeld zijn als grappige flessenhouders een continue stroom verschraald bier door hun opengesperde mond gepompt krijgen.

Wie eenmaal de wereldberoemde strandbeesten van Theo Jansen heeft gezien, vergeet ze nooit meer: het zijn skeletten van gele pvc-buizen, die door middel van een zeil wind vangen en als een nieuwe diersoort over het strand paraderen. Hoewel ze al een flinke evolutie hebben doorlopen, kunnen ze nog niet overleven zonder de hulp van Theo. Hij vertelt waarom hij geen technologische hulpmiddelen gebruikt, waar hij het optimisme vandaan haalt om door te gaan en hoe zijn strandbeesten op verschillende plekken op de wereld voor nageslacht zorgen.

Foto: Lize Kraan

Mette Sterre maakt kostuums die het hele lichaam bedekken - lichaamsmaskers in haar eigen woorden - en prachtige sculpturen op zich zijn. Ze zijn grotesk en uitgesproken, mooi en vervreemdend tegelijk en bewegen zich in een grijs gebied tussen natuurlijk en kunstmatig. En hoewel je ze best alleen op hun uiterlijke verschijning zou kunnen beoordelen, gaat er achter elk gezichtsmasker een wereld van associaties en theorieën schuil.