Gerda Maas verbindt stukjes klei, polymeer of iepenzaden via draden aan elkaar, waardoor ze een organisch ogende wolk vormen. Deze wandsculpturen zijn ontleend aan de netwerken en patronen die in de natuur voorkomen, zoals de dauwdruppels op een spinnenweb of een vlucht spreeuwen in de lucht - maar ook aan de hersenstructuur van Alzheimerpatiënten.

De foto’s van Gilleam Trapenberg bevinden zich in een grijs gebied tussen feit en fictie over de Caribische eilanden. Gilleam deelt zijn beeld van de vermeende machocultuur op Curaçao, het leven op Sint Maarten dat je niet in de reisbrochures ziet, en is daarbij kritisch op de aanwezigheid van een romantische of zelfs exotische blik.

De schilderijen en tekeningen van Keetje Mans hebben vaak een onheilspellend karakter, alsof er een storm op het punt van uitbarsten staat. Stoelen, vazen en banken, maar ook worden losse hoofden en ledenmaten vormen bij elkaar geplaatst een mysterieus verband, dat zich niet direct laat verklaren.

Foto door Jef Roels

Het werk van Vedran Kopljar heeft zowel filosofische als absurdistische elementen. De schilderijen uit zijn Inner Space Portals laten ‘binnensten’ zien: darmvormige, glibberige diepten, waarvoor hij inspiratie vond in onder andere pornografische hentai-tekeningen en curieuze subgenres van getekende fan-art. En in zijn Plank Communication Center onderzoekt hij hoe de relatie tussen kunstobject en beschouwer tot stand komt, door te proberen in contact te komen met beschilderde houten planken.

Tot een paar terug schilderde Natalia Ossef archetypische scènes die in elk foto-album voorkomen, zoals geboortes en feestdagen. Tot ze het roer omgooide, ze zich verder begon te verdiepen in haar Syrische geboortegrond en zelf meer in haar werk verscheen. Maar al snel ging het roer abrupt nog een keer om, toen haar geliefde plotseling overleed.

Al ruim veertig jaar voert Toine Horvers performances uit. Door zijn lichaam te bewegen bouwt hij zoals hij zelf zegt aan ‘bewegings-sculpturen’. Gaandeweg zijn loopbaan is Toine steeds meer met taal gaan werken, door zijn performances zo kort en kernachtig mogelijk te omschrijven, en door te proberen schijnbaar ongrijpbare fenomenen zoals de beweging van wolken in woorden te vangen.

Bart Eysink Smeets weet voor zijn werken situaties te creëren die zowel grappig zijn als je laten nadenken over menselijk gedrag. Vaak gaat zijn werk over de relatie tussen mens en natuur, bijvoorbeeld in zijn documentaire Bart en de steen die terug naar huis ging, waarin hij een zwerfkei van een rotonde in het Drentse Borger plukt en terugbrengt naar Finland. Of in de fotoserie waarvoor hij sierbloemen tot perfecte vierkantjes knipt, zoals we dat ook met heggen doen.

Antonio Guzman verdeelt als Nederlands-Panamese kunstenaar zijn tijd tussen Panama City, Dakar en Amsterdam. Zijn werk ontstaat vanuit post-koloniaal onderzoek, waarin hij verbindingen maakt tussen de kleding, muziek, handel, menselijk DNA en andere manieren waarop globale uitwisseling plaatsvindt. De komende tien jaar onderzoekt hij in een reeks projecten de transatlantische, koloniale geschiedenis van de kleur indigo.

Het werk van Richtje Reinsma draait voor een groot deel om vragen. Letterlijk, in de performance Vragen?, waarin ze onderzoekt wat een vraag precies is en waarom ze haar zo vaak gebruikt. Maar ook de vraag hoe een fictieve audiowandeling over ons huidoppervlak zou klinken, en waarom je pas een ‘echte kunstenaar’ zou zijn als je afgezonderd in een atelier werkt - in plaats van omringd te zijn door huilende baby’s, een poes en vieze afwas.

Rabi Koria schildert op keramieken tegels, die hij vervolgens tegen elkaar plaatst en als tableau presenteert. Herkenbare elementen, zoals landschappen of de maan die tegen de hemel staat, worden gehusseld met abstracte geometrische figuren, kwaststreken en tekens.

Nina Wijnmaalen noemt zichzelf een beeldend choreograaf, en regisseert als zodanig voorstellingen die tussen theater, dans en performance in zitten. In haar werk zit schoonheid, maar de donkere kant van de mens is ook nooit ver weg: anderen veroordelen, niet kunnen communiceren en moeite hebben de liefde vast te houden. Allemaal elementen die Nina maar al te goed kent uit haar persoonlijke leven, en met genadeloze eerlijkheid tot onderdeel van haar werk maakt.

Kenneth Aidoo tekent en schildert vaak mensen van kleur die in de geschiedenisboeken niet of nauwelijks voorkomen, zoals Alessandro de ‘Medici of de Caribische en Afrikaanse soldaten die een bijdrage leverden aan de bevrijding van Europa in de Tweede Wereldoorlog. Ook wijdde hij een reeks aan het afbeelden van kente, traditionele kleding uit Ghana. Hij onderzoekt hiermee zowel de culturele geschiedenis van zijn eigen voorouders, als de onderbelichte kanten van de Nederlandse en Europese geschiedenis.

De wandbespanningen van Claudy Jongstra bestaan uit meerdere lagen van superieure wol, afkomstig van een kudde schapen uit haar eigen buurt, die ze zelf heeft gekleurd met behulp van planten uit eigen tuin, maar ook uienschillen, notenschalen en andere reststromen. Behalve hoogwaardig en mooi, zijn haar werken zowel pleidooi voor als een illustratie van de terugkeer van het ambachtelijke maakproces, circulair en lokaal werken en het belang van aandacht en tijd boven financieel gedreven efficiëntie.

Fiona Tan doet fotografische projecten, en maakt films en video-installaties. Haar werken bevinden zich vaak in een grijs gebied tussen bewegend en stilstaand beeld: cipiers en gevangenen die je op video bijna bewegingsloos aankijken, of een film die bestaat uit meer dan 4000 foto’s. Thematisch raken ze onder meer aan het verstrijken van tijd, de werking van het geheugen en de constructie van geschiedenissen. Haar oeuvre is tot dusver logisch opgebouwd, maar nu is er een verrassende stap: een immens glas-in-loodraam in de Grote Kerk in Alkmaar.

Make it stand out

Whatever it is, the way you tell your story online can make all the difference.

Eugenie Boon onderzoekt met haar schilderijen, performances en installaties de relatie tussen Curaçao en Nederland. In haar werk wil ze de stem van een nieuwe generatie Curaçaoënaren laten klinken, die zowel trots kan zijn op haar eigen culturele geschiedenis, als kritisch op wat verdere ontwikkeling van het jonge land in de weg zit.

Das Leben am Haverkamp is een kunstcollectief, bestaande uit Christa van der Meer, Anouk van Klaveren, Dewi Bekker en Gino Anthonisse. Hoewel ze opgeleid zijn in mode, is hun werk vaker een deconstructie van de industrie om mode heen, zoals de marketingmechanismes die nodig zijn om van een eenvoudig product een luxe object te maken. Hun werk strekt zich ook uit tot de kunstwereld: in hun werk voor het Zeeuws Museum, lieten ze zich leiden door welke fantasieën bezoekers over collectiestukken hadden.

Filmmaker Nanouk Leopold en beeldend kunstenaar Daan Emmen maken onder de naam Leopold Emmen beeldende installaties, waarin ze de relatie tussen film en een ruimtelijke ervaring onderzoeken. In hun recente installatie in Eye Filmmuseum arrangeren ze filmische elementen zoals licht, geluid en decor op zo’n manier dat je als bezoeker tot beweging wordt verleid.

Iriée Zamblé tekent en schildert portretten van zelfverzekerde zwarte mensen: personen die ze wel op straat tegenkomt maar die in de kunstwereld nauwelijks zichtbaar zijn. En in de nasleep van Blackout-Tuesday, toen op social media steun werd betuigd aan de Black Lives Matter-beweging en geprotesteerd tegen de moord op George Floyd door een zwart vierkant te posten, is ze schilderijen gaan maken van zwarte vierkanten en teksten die naar Blackout-Tuesday verwijzen.

Het werk van pietsjanke fokkema is een samenspel van tekeningen, textielwerken, en gehaakte of geknipte objecten. In de installaties die daaruit ontstaan, combineert ze feiten uit het alledaagse leven met abstracte zaken en grote begrippen, zoals de kosmos of de symboliek van getallen. Haar wereldbeeld strookt met hoe ze in de Middeleeuws dachten: onze wereld is ontstaan door samenhangende wetmatigheden, die door bestudering te begrijpen zijn.

Foto door Negin Zendegani

Susanne Khalil Yusef maakt installatie met uiteenlopende materialen: keramiek, textiel, gevonden objecten, en foto’s en film. Op het eerste gezicht zijn het vrolijke, kleurrijke werken, maar de verhalen waarnaar ze verwijzen zijn dat allerminst. Zo komen de hoofden van 30 jonge Palestijnse mannen vaak terug - ze zijn in een periode van 2 maanden vermoord, door Israëlisch geweld. En op een serie theekannen prijken portretten van bekende mensen die zich in het openbaar uit hebben gesproken over geweld tegen Palestijnen.